Ψάχνετε κάτι;

Τρίτη 23 Απριλίου 2013

Σε χειμερία νάρκη


Λοιπόν τελευταία, με έχει πιάσει μια από αυτές τις... «διακοπές» ή έστω «αναστολές» επ’ αορίστω της όποιας δημιουργικότητάς μου. Έχω μπει σε μια κατάσταση «χειμερίας νάρκης» στο θέμα.
Δε λέω, μου συμβαίνει κατά καιρούς αλλά, κάθε φορά όταν το εντοπίζω, χαλιέμαι άσχημα.

Όχι ότι θεωρώ πως και καλά δεν έχω το δικαίωμα «να αράξω» επί του ζητήματος. Ίσα - ίσα που, θεωρητικά, το βλέπω πολύ φυσικό και αναμενόμενο τις περισσότερες φορές. Παρ’ όλα αυτά όμως χαλιέμαι. Νιώθω πως, όταν μου συμβαίνει, είναι σα να «παραιτούμαι» ένα πράμα και, αυτό γενικότερα, δεν είναι από τις ευχάριστες καταστάσεις μου.
Θεωρώ πως, ο καθένας μας, πρέπει να μπορεί ακόμα και να παραιτείται όταν και όπου χρειάζεται αρκεί βέβαια να το κάνει με την απαραίτητη αξιοπρέπεια και να νιώθει ότι είχε ήδη πριν εξαντλήσει τα όριά του ως προς το πόσο και το πώς το προσπάθησε.
Ε, εδώ είναι που αρχίζουν και οι εσωτερικές μου αμφιβολίες του τύπου «Το πάλεψα όσο χρειαζόταν;», «Αξίζει να το κουράσω κι άλλο;», «Το παράτησα ή με παράτησε;», «Υπήρχε πραγματικά κάτι ή απλώς είχα παραμυθιαστεί ότι και καλά;» και άλλα τέτοια «τεράστια» ερωτήματα!

«Ανασφάλειες» θα πείτε κάποιοι! Ίσως όσοι από εσάς θα θέλατε απλώς να το προσπεράσετε χωρίς περισσότερους προβληματισμούς.
Δεν ξέρω. Μπορεί κάπου τελικά να έχετε και κάποιο δίκιο. Τουλάχιστον για κάποιες απ’ όλες τις φορές. Όμως εμένα εξακολουθεί να «με τρώει». Με τρώει ακόμα κι όταν το κουράζω αρκετά με το να αναλογίζομαι τα «τι» και τα «πώς» ως προς τους χειρισμούς μου ανά περίπτωση και, συνήθως, καταλήγω πως δεν είναι τόσο «ρηχοί» οι λόγοι!

Πολύ φοβάμαι λοιπόν πως, αυτή μου η κατάσταση, αυτή η προσωρινή δηλαδή (ευτυχώς προσωρινή ως τώρα) «αδράνειά» μου, είναι αποτέλεσμα κάποιων κάπως σοβαρότερων συνθηκών και συγκυριών της ζωής. Όχι απαραίτητα των πολύ προσωπικών και ιδιωτικών συνθηκών μου αλλά και όσων απλώς με αφορούν σε κάποια τους προέκταση ή εξέλιξη και, μάλιστα, ακόμα και με όχι απολύτως άμεσες προσωπικά επιπτώσεις.
Όσο το αντιμετωπίζω δηλαδή, τόσο πείθομαι πως, όλο αυτό, προκύπτει ως μια «αυτόματη άμυνά μου» απέναντι σε λάθος τρόπους ζωής είτε που βιώνω είτε που βλέπω να βιώνει ένα κάρο κόσμος γύρω μου, για ένα σωρό θέματα.
Όσο το σκέφτομαι, τόσο μου θυμίζει ένα είδος προσωρινού «ταμπουρώματος» μπροστά από τις γραμμές του «εχθρού». Μήπως έτσι καταφέρω, κάπως πιο «απαρατήρητος», μια εσωτερική μου ανασύνταξη απέναντι στο εκάστοτε άγνωστο και τόσο επικίνδυνο που μου προκύπτει να αντιμετωπίζω ανά περίπτωση.
Έχω μάλιστα μια σοβαρή υποψία πως, κάτι ανάλογο, συμβαίνει και σε πολλούς άλλους γύρω μου. Κάπως έτσι ίσως δικαιολογείται δηλαδή και αυτό το ανεξήγητο, κατά τ’ άλλα, φαινόμενο - «κούρνιασμα» των πολλών και, κατά συνθήκη, «κατατρεγμένων».

Η απλή αλλά κοινή λογική, «φωνάζει» μέσα μας ότι, κανονικά, τώρα είναι που θα έπρεπε να έχει γίνει «ο κακός χαμός», η νέα μεγάλη «επανάσταση» ένα πράμα, να έχουν «κατέβει και ανέβει» κυβερνήσεις, να έχουν «αναστενάξει» τα έδρανα των ειδικών δικαστηρίων από τις τόσο πολλές δίκες και καταδίκες που θα έπρεπε να είχαν υποστεί οι περισσότεροι από τους ενεργούς (και όχι μόνο τωρινά ενεργούς) «πολιτικούς» μας, να έχουν σημειωθεί «έκτροπα» (καταδικαστέα μεν αλλά και εξηγήσιμα) ως αποτέλεσμα ακραίων αντιδράσεων, να μην υπήρχε ούτε ο τρόπος ούτε η διάθεση να «μάζευαν» τα δικαίως «εξεγερμένα» πλήθη από τους δρόμους ή έξω από σημαίνοντα κτίρια.
Αν ήταν να περιγράφαμε «το χάλι μας» κάπου, θα έδειχνε απόλυτα λογικό να συμμετείχαν στις περιγραφές μας όλα τα παραπάνω κι ακόμα περισσότερα. Όμως, αντί αυτού, τι;!
Ένα μεγάλο «ΤΙΠΟΤΑ»! Ένα εντυπωσιακά επιβλητικό «ΤΙΠΟΤΑ»! Μια ίσως άνευ προηγουμένου, ιδιαίτερα για τα Ελληνικά δεδομένα, υποταγή σε κάθε νέο «μέτρο» όσο ταπεινωτικό κι αν μας προκύπτει, σε κάθε νέα «οδηγία» όσο κι αν είναι εύκολα ξεκάθαρο για τον καθένα μας ότι υπηρετεί τελείως ξένα για εμάς συμφέροντα.

Κάποιοι λένε ότι βρισκόμαστε πάλι «υπό κατοχή». Έχουν «βαφτίσει» δηλαδή με έναν τόσο σύντομο όσο και χαρακτηριστικό όρο την κατάστασή μας.
Επί της ουσίας πιστεύω πλέον κι εγώ πως πράγματι ισχύει η χρήση του όρου για την περίπτωσή μας καθώς, η ερμηνεία του, ουσιαστικά καλύπτεται με πολλές από τις τρέχουσες συνθήκες μας.
Φυσικά, δεν μιλάμε για την ιστορικά γνωστή μας «κατοχή» αλλά μιαν άλλη, με πολύ πιο σύγχρονες και πολύ δυσκολότερα αντιμετωπίσιμες μεθόδους. Και το τονίζω για τη δυσκολία αντιμετώπισης, ακριβώς επειδή είναι μέθοδοι που βασίζονται σε πολύ πιο μακροπρόθεσμα και καλά οργανωμένα σχέδια. Σχέδια που έχουν φτιαχτεί από πραγματικά πολύ έξυπνα και εξειδικευμένα πλην «άρρωστα» μυαλά.

Κατά τη γνώμη μου, η καλύτερη «νίκη» είναι αυτή που γίνεται με τόσο καλά οργανωμένο τρόπο που, ο αντίπαλος, παραδίνεται αμαχητί επειδή πρακτικά δεν μπορεί πια να κάνει αλλιώς. Θεωρεί δηλαδή ότι δεν έχει νόημα να «αντισταθεί» σε κάτι καθώς, ενδεχομένως, δεν είναι καν σε θέση να διακρίνει και κάτι το συγκεκριμένο απέναντί του.
Αυτό μπορεί να συμβαίνει είτε από την υπερβολικά πετυχημένη παραλλαγή και απόκρυψη του αντιπάλου είτε από την σταδιακή και μεθοδική τύφλωση του αμυνόμενου είτε από την πλάνη μιας διαρκούς και εύστοχης προδοσίας εντός των γραμμών του αμυνόμενου είτε βέβαια και από έναν κατάλληλο κατά περίπτωση συνδυασμό των παραπάνω.
Θεωρώ δηλαδή ότι, ο σύγχρονος τρόπος δημιουργίας μιας νέας παντοκρατορίας, θα βασίζεται κύρια σε τέτοιου τύπου μεθοδεύσεις.
Άρα τεχνικές καθαρόαιμου πολέμου με υπέρογκους εξοπλισμούς, ατελείωτες αιματοχυσίες, αποβάσεις στρατευμάτων και άλλα τέτοια, δείχνουν αρκετά ξεπερασμένες και, κυρίως, είναι πια πολυέξοδες για αυτούς που αποσκοπούν στα αποτελέσματά τους.
Ωστόσο, πρέπει να παραμένουν σκοπίμως σε κάποια ορατή άκρη του προσκηνίου, ακριβώς για να ολοκληρώνεται επιτυχέστερα η «παραλλαγή» και άρα η κάλυψη των πραγματικών «αποβάσεων και κατακτήσεων». Σα να λέμε, το να μπορεί να υπάρχει πάντα πρόχειρα διαθέσιμη η τόσο λογικοφανή πρόφαση ότι «Ορίστε! Είναι ξεκάθαρο! Αυτοί είναι οι πόλεμοι!». Αυτοί οι κλασικοί και τόσο τρομακτικοί πόλεμοι με τα αίματα, τα διαμελισμένα πτώματα κοκ. αυτοί είναι οι πόλεμοι! Αυτό είναι που πρέπει να φοβάστε και που φυσικά, τώρα, «τίποτα τέτοιο δεν ισχύει εδώ»! Άλλωστε, τι πιο απόλυτα λογικό: «θα πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να μην ισχύσει ποτέ ξανά!».
Τέρμα, «έδεσε το γλυκό»! Αυτομάτως έτσι, «μετατρέπονται» εύκολα ως ανυπόστατες οι «υπόνοιες» ορισμένων «υπερβολικών» και «κινδυνολόγων» που λένε πως, οι σύγχρονοι «πραγματικοί πόλεμοι», βρίσκονται ήδη αλλού και μάλιστα πολύ πιο έντεχνα οργανωμένοι και χωρίς καν αντίσταση.

Ωστόσο ελπίζω, ναι ελπίζω πως, ο πολύς ο κόσμος, κάπου την έχει ψιλιαστεί πια τη δουλειά και, όλη αυτή η «ησυχία» είναι απλώς επίπλαστη. Δεν είναι αυτό που υπολογίζουν οι «κατακτητές», δεν είναι απλώς μια μορφή «υποταγής». Ο κόσμος μάλλον, όπως κι εγώ δηλαδή, έχουμε περάσει σ’ ένα ενδιάμεσο και μάλλον άγνωστο ακόμα για πολλούς στάδιο, αυτό του «ανεφοδιασμού» και της «ανασύνταξης». Δεν ξέρω αν τρέφω απλώς φρούδες ελπίδες αλλά έχω την αίσθηση πως είναι θέμα χρόνου η αντίδραση - αντίσταση και μάλιστα σε μαζικό πια επίπεδο και με άκρως αιφνιδιαστικό τρόπο. Στην χειρότερη δηλαδή, είναι αυτό που εύχομαι να ισχύει...


Εδώ λέω να το κλείσω προς το παρόν το θέμα ελπίζοντας, αν μη τι άλλο, η σύνθεση του παρόντος μου κειμένου να αποτελέσει την αρχή της αλλαγής της προσωπικής μου προσωρινής κατάστασης. Της «χειμερίας νάρκης» μου!
Το μόνο που θα προσθέσω είναι κάποιους από τους στοίχους που γυρνάνε όλο και συχνότερα πλέον στο μυαλό μου. Αυτούς από το ρεφρέν του «Ανακωχή», ενός από τα τραγουδάκια που «γράφει» στο κάπως «πιο ψαγμένο» Ελληνικό μουσικό στερέωμα, από το 1984 παρακαλώ και πάντα μέσω του «εναλλακτικού» μας Τζίμη Πανούση!
Έχουμε πόλεμο, μην το γελάς μωρό μου,
να μην αφήνεις το παράθυρο ανοιχτό.

Αξιολόγηση:
{["Useless", "Boring", "Need more details", "Perfect"]}

2 σχόλια:

  1. Ξύπνα επιτέλους, ηρθε η εποχή του θέρους...
    Θα λυπόμουν αν την έχανες.
    Κάνε μια αλητεία στον χρόνο, δημιούργησε ένα "παράδοξο" και μην ακολουθείς τον αέναο κύκλο στην αναπαραγωγή του ίδιου λάθους...!
    http://www.youtube.com/watch?v=bHhtl82GsCo

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαρίστως θα έλεγα αλλά σε ποια ακριβώς φάση εννοείς ότι "ακολουθώ τον αέναο κύκλο στην αναπαραγωγή του ίδιου λάθους" ώστε να πάψω (κάπως) να τον ακολουθώ τελικά;

      Διαγραφή

Ε, μη σας κομπλάρω! Μιλήστε ελεύθερα! ;-)